Cristina Estebanez zuen izena. Labana lepoan sartuta hil zuen Barakaldoko bere etxean bere mutil lagun ohia zenak atzo. 25 urte zituen hildakoak eta 25 urte ditu hiltzaileak. 5 dira 2010 urteak daramanean Euskal Herrian biolentzia matxistak hildako emakumeak. Askoz gehiago bortizkeria matxista jasandako emakumeak, azken hauetatik 3 dira gutxienez Trapagaranen maltratoak salatu dituzten emakume auzokideak. Asko dira eta bikote gazteak dira sarritan drama honen protagonistak. XXI.mendeko mendebaldeko zibilizazio aurreratuan nola halakoak posible diren dira burura datozkigun galderak.
Hildako bat gertatu denez nor baino lehen baino lehen atera dira agintariak kalera salaketa kontzentrazioan. Ez dute ordea berdina esaten biolentzia jasaten duten emakumeentzat herrietako zerbitzuen gabeziaz ari garenean. Trapagaranen ez dago "acogida etxerik", ez dago inolako zerbitzu finkorik eta Barakaldora bideratzen dituzte bertako biolentzia matxista kasu guztiak. Nola da hau posible 12.000 biztanleko tamaina duen gurea bezalako herri batean?
Kalean bestalde emakumeen autodefentsa aldarrikatzen da. Haserrea adierazten da. Amorrua. Tristura eta harridura. Egunerokoa ordea bestelakoa da.
Egiten dira protestak, presta autodefentsak baina ororen gainetik preso gaituen sistema patriarkala da egoera honen erantzule zuzena. Emakumea gizonaren propietate egiten du patriarkatuak, "zu neska nirea zara eta zure barruan duzuna (umea) ere bai". Bizi garen harreman sarean bezala, familian, lagunartean, lanean... Gizarteak txiki txikitatik guregain uzten duen zama itzela da. Itzela gure baitako aurreiritzi, harresi eta kateak. Propietatean oinarritutako gizartean bizi gara, bikote harremanetan ere harresi eta debekuak nonahi. Jabetza pribatua oinarri duen mundu honek errotik aldatu ezean ez du konponbiderik. Agintarien deklarazioak deklarazio, argazkiak argazki, sakonago dago arazoa. Gure baitatik dator aldaketa :aurreiritziak baztertuz, pisutsu daramatzagun kateak hautsiz, libreago biziz, pertsona askeen mundu askea eraikiz.
Dena den hau lortu bitartean salaketa behar beharrezkoa da. Barakaldoko ARGITAN emakume taldeak ostiralean deitu du protesta.
Hildako bat gertatu denez nor baino lehen baino lehen atera dira agintariak kalera salaketa kontzentrazioan. Ez dute ordea berdina esaten biolentzia jasaten duten emakumeentzat herrietako zerbitzuen gabeziaz ari garenean. Trapagaranen ez dago "acogida etxerik", ez dago inolako zerbitzu finkorik eta Barakaldora bideratzen dituzte bertako biolentzia matxista kasu guztiak. Nola da hau posible 12.000 biztanleko tamaina duen gurea bezalako herri batean?
Kalean bestalde emakumeen autodefentsa aldarrikatzen da. Haserrea adierazten da. Amorrua. Tristura eta harridura. Egunerokoa ordea bestelakoa da.
Egiten dira protestak, presta autodefentsak baina ororen gainetik preso gaituen sistema patriarkala da egoera honen erantzule zuzena. Emakumea gizonaren propietate egiten du patriarkatuak, "zu neska nirea zara eta zure barruan duzuna (umea) ere bai". Bizi garen harreman sarean bezala, familian, lagunartean, lanean... Gizarteak txiki txikitatik guregain uzten duen zama itzela da. Itzela gure baitako aurreiritzi, harresi eta kateak. Propietatean oinarritutako gizartean bizi gara, bikote harremanetan ere harresi eta debekuak nonahi. Jabetza pribatua oinarri duen mundu honek errotik aldatu ezean ez du konponbiderik. Agintarien deklarazioak deklarazio, argazkiak argazki, sakonago dago arazoa. Gure baitatik dator aldaketa :aurreiritziak baztertuz, pisutsu daramatzagun kateak hautsiz, libreago biziz, pertsona askeen mundu askea eraikiz.
Dena den hau lortu bitartean salaketa behar beharrezkoa da. Barakaldoko ARGITAN emakume taldeak ostiralean deitu du protesta.
Abenduak 10, OSTIRALA
19:00etan BIDE ONERA plazatik (BArakaldo)
INFO+: Fredi Paia Berrian PATRIARKATUAZ
19:00etan BIDE ONERA plazatik (BArakaldo)
INFO+: Fredi Paia Berrian PATRIARKATUAZ
